შენ რომ ცხოვრობდი, ის ქალაქი დაბომბეს, მამა...
Gazzella
ომი. უკრაინა.
( მამას ხსოვნას )
შენ რომ ცხოვრობდი, ის ქალაქი დაბომბეს, მამა...
თოვლის ქალაქი, რომ გზავნიდა თოვლის ბარათებს,
შავი ჭურვები - საზარელი შავი ჩიტები,
იქ ჩამოცვივდნენ და თოვლზეც კი ცეცხლი დაანთეს.
თუმცა არასდროს იმ ქალაქში არ ვარ ნამყოფი,
მოიცვა მაინც მისმა ბედმა გულიც, გონებაც,
შენ რომ ცხოვრობდი მამა, იქნებ იმ ძველ შესახვევს
ომის ურჩხული ცეცხლს აფრქვევს და ეპატრონება...
იქნებ ის სახლიც ვერ გადარჩა, სადაც ცხოვრობდი,
ცა დაიფარა ჯოჯოხეთურ ალის მტევნებით,
შენი ოთახიც, რომ უმზერდა ფართო მოედანს,
წაბლის ხეებით დამშვენებულს და შადრევნებით
იქნებ იმ ცეცხლმა, ომის ცეცხლმა შთანთქა მთლიანად,
სადღაც ძლიერად უბედობის ზარმა დარეკა,
და იმ ოთახში ჩრდილი შენი ახალგაზრდობის,
თოვლს შეუერთდა, მაგრამ იმ თოვლს თოვლი არ ერქვა.
გათენებამდე ის ქალაქი დაბომბეს მამა,
ბევრი წლის წინათ რომ ცხოვრობდი ( შეძრეს ქვეყანა),
გუმბათებზე და ანგელოზთა დაშვებულ ფრთებზე,
მძიმედ დაჭრილი, ნაომარი თოვლი ეყარა.
დაახარისხებს ვინმე ომის თარიღებს სასტიკს,
იყო სიბნელე, იყო ომი, არა იყო რა...
მე მტკივა ცეცხლში, ნანგრევებში ქალაქმა თითქოს,
სიზმარი შენი სიჭაბუკის თან ჩაიყოლა.
გათენებამდე ის ქალაქი... ვფიქრობ და წამით
აუტანელი, ეკლიანი დარდი ღვივდება,
ასე არცერთი სხვა ნგრევის ხმა არ შემაფხიზლებს,
ასე არცერთი სხვა ქალაქი არ ამტკივდება.
სულ ერთ ღამეში ცოტავდება ზოგჯერ სამყარო,
იქ კი ხეებიც მარტოსულად იდგნენ ობლები,
ჩვენ გვიყვარს შვილებს ის ქვეყნები, ის ქალაქები,
ბევრი წლის წინათ რომ ცხოვრობდნენ ჩვენი მშობლები.
ლამაზები და ძლიერნი და ჩვენი ტოლები,
(თუნდაც დროებით ჩამსვლელებად, თუნდაც
მდგმურებად),
ჩვენ გვიყვარს შვილებს ქალაქები ჩვენი მშობლების,
იქ ჩვენი წილი უფალი და მზე გვეგულება.
შენ რომ ცხოვრობდი, ის ქალაქი დაბომბეს, მამა,
თოვლის ქალაქი, შავი ფერფლი დარჩა ომიდან,
იქ ჩაიფრინეს საზარელმა შავმა ჩიტებმა,
და იმ ქალაქში გაზაფხული აღარ მოვიდა...
შენ რომ ცხოვრობდი, ის ქალაქი დაბომბეს, მამა...
ქეთევან ნათელაძე
2022 წელი. მარტი.
